Grotte de Saint Cezaire
Spis treści
Przygoda z Gps
GPS wydawał się nas prowadzić całkiem zwyczajnie jednak okazało się, że prowadzi nas na jakieś wzgórze po wąskich uliczkach między domami. Będąc praktycznie na samej górze wzgórza miedzy ciasną zabudową, wjechaliśmy na bardzo kamienistą drogę. Był to koniec drogi chociaż wydawało się, że można pojechać jeszcze w prawo .
Nasz GPS kazał właśnie tak nam skręcić. Dalej były tylko kamienie i zamknięty szlaban. Od początku nie podobała mi się ta droga, bo było tam zbyt ciasno. Zastanawiające było już to, że nie było żadnych turystów. Kamienie były naprawdę spore i ciężko był wykręcić w tym miejscu. Nie dość że na wzgórzu ,to po jednej stronie płot, a z drugiej strony drzewa. W końcu udało nam się stamtąd wyjechać. Gps nadal cały czas chciał żebyśmy skręcili w prawo. Do celu było 950 metrów a GPS chciał nas przerzucić przez wzgórze.
Po zjechaniu ze wzgórza, jechaliśmy jeszcze dość spory kawałek do groty. Jednak już tym razem udało nam się bezpiecznie dojechać. Już parokrotnie mieliśmy przygody z Gps, nad Kanionem Loup kazał nam skręcić w prawo w przepaść. Podobną sytuację mieliśmy też nad Kanionem Verdon.
Odkrycie jaskini
Jaskinia została odkryta przypadkowo przez Leona Dozol w 1890 roku. Gdy oczyszczał pole z kamieni i bloków skalnych ,aby przygotować pole pod sadzenie winnic natrafił na otwór , wejście do jaskini. Na początku przez daw lata wrzucał do otworu kamienie. Nie udało mu się jednak zapełnić otworu więc postanowił go zbadać. Z pomocą rodziny i przyjaciół w 1900 roku udaje mu się ją otworzyć dla zwiedzających.
Jaskinia została wyżłobiona przez podziemną rzekę, która płynęła tu w epoce lodowcowej. Przez cały rok panuje tam temperatura 15 stopni, wiec lepiej wziąć bluzę lub kurtkę. Oczywiście odpowiednie buty do jaskini, bo są bardzo śliskie schody o czym informują pracownicy.
Na stropie jaskini jest efekt fotosyntezy. Wilgoć, glina i światło sprawiły, że rośnie tam mech.
Wielki stalaktyt
Szacuje się ,że ma 150 tysięcy lat . Podobno potrzeba aż 100 lat żeby stalaktyt urósł o milimetr.
Stalagmit znajduje się pod stalaktytem i wygląda jakby był z czekolady. Jest bardzo gładki w dotyku. Kolor zawdzięcza wodzie przepływającej prze warstwy tlenu zawierające tlenek żelaza.
Dalej przechodzimy przez tzw. Salą Draperii , znajduje się ona 18 metrów pod ziemią
W jaskini są też muzyczne stalaktyty sala tzw. makaronów i rurek naciekowych. Wodospad gdzie woda jest zabarwiona na zielono fluoresceiną i wpada do podziemnej rzeki , płynącej pod Sainte Cezaire 5 km stąd. Podziemna rzeka jest dopływem Siagne.
Grotę można zwiedzać tylko z przewodnikiem, który bardzo fajnie opowiada o historii groty, oczywiście po francusku i angielsku. Do groty najlepiej mieć buty sportowe. Miejscami jest mokro i ślisko, trzeba bardzo uważać. Przewodnik informuje o takich miejscach. Wchodzi się grupami ,zawsze trzeba poczekać aż wcześniejsza grupa wyjdzie .
Wcześniej w kasie trzeba wykupić bilety , najpóźniej 20 minut przed wejściem.
Ceny biletów:
Dorosli – 8 Euro
Seniorzy +60 – 7 Euro
Dzieci 6/12 lat -5,50 Euro
Cennik 2018
Po zwiedzeniu groty miałam jeszcze jedną niespodziankę w zanadrzu. Podejrzewałam ,że może juz nikt nie będzie miał ochoty na zwiedzanie jeszcze jednej groty. Chyba ,że jest niedaleko a ta akurat znajdowała się tylko 13 km od od Groty de Saint Cezaire. Trochę kręcili nosami, ale szkoda by było nie skorzystać będąc już praktycznie na miejscu.
Grotte de Baume Obscure
Grota to królestwo cieni i świateł. Możemy poznać geologie i minerały oraz jak powstają jaskinie lub podziemne rzeki. Dodatkowo możemy poznać życie w jaskiniach wraz z całą fauna i florą. Jaskinia ciagnie się na długość 1200 metrów i głębokość 80 metrów.
Niestety w poniedziałki jest nieczynne czego wcześniej nie sprawdziłam. Jednak sam dojazd do groty jest nieciekawy. Wyruszyliśmy spod Groty de Saint Cezaire do Groty de Baume Obscure. Droga niby niedaleka tyle tylko że lasem. Nic w tym złego gdyby nie to, że trochę dziwna i odludna to była okolica. Skierowaliśmy się w stronę Intermarche. Dopiero kawałek dalej za sklepem skręciliśmy i pojechaliśmy między polami, droga nawet normalna. Dalej trzeba jechać lasem, po wcześniejszych przygodach z GPS nie byliśmy pewni czy znowu nie wylądujemy w ślepym zaułku. Już mieliśmy jedną przygodę z GPS jadąc do Groty de Sainte Cezaire.
Droga do groty
Być może przez to, że nie było tam żadnego ruchu z uwagi, że był to poniedziałek i grota była zamknięta czułam się tam jakoś dziwnie. Jadąc natrafiliśmy w paru miejscach po lewej stronie na jakieś wysypisko starych samochodów. Wyglądało to tak jakby tam stały od lat ukryte miedzy drzewami. Od razu przypomniał mi się film „Droga bez powrotu”, który dawno temu oglądałam. Utkwiła mi w głowie ta scena z porzuconymi czy zostawionymi samochodami. Akurat wtedy mi się to przypomniało i wspomniałam o tym mężowi. Zaczął się śmiać, bo wie, że lubię obejrzeć jakiś thriller czy horror a potem boje się zejść do piwnicy .
Jechaliśmy jednak dalej, po prawej stronie często pojawiały się murki z kamieni, oddzielające prawdopodobnie czyjąś ziemię. Kamienie w niektórych miejscach były też poustawiane tak jakby w specjalny sposób. Nie mam pojęcia po co, ale do tego wszystkiego na niektórych gałęziach zwisały jakieś gałązki chyba na sznurkach. Oczywiście znowu przypomniał mi się tym razem inny film „Blair Witch Project „, dawno oglądany, ale jeszcze go dobrze pamiętam. Odechciało mi się całkowicie tej groty i chciałam wracać. Prawie już byliśmy na miejscu, gdy nagle przed nami w szerszym miejscu drogi stał samochód w poprzek, a w nim kobieta próbująca wykręcić. Udało nam się ją jednak wyminąć. Wszędzie było pusto, żywej duszy. Dopiero jak podeszliśmy pod tablicę informacyjną to pokazał się jakiś facet informując nas, że w poniedziałki jest zamknięte. Warto więc dokładniej sprawdzać wszystkie informacje 🙂
Raczej już nie skorzystamy, ale jeśli jednak ktoś chce zwiedzić grotę to podaję link do strony 🙂
Przeczytaj również:
Może Ci się spodobać
Klasztor Ahnaberg i Zeughaus
Księżycowe skały w Pirenejach Wschodnich
